از مدت ها بدینسو افراد طالبان اقدام به گروگانگیری شهروندان افغان و خارجی در مناطق مختلف کشور میکنند. این عمل هنگامی سروصدای بیشتر پیدا کرد که خبرنگار ایتالیایی همرا با اجمل نقشبندی خبرنگار افغان و راننده شان به اسارت طالبان درآمدند. طالبان در قدم نخست راننده افغان را سر بریدند، بعد از زندوبند های پیدا و پنهان خبرنگار ایتالیایی در بدل رهایی 6 طالب از بند رها گردید، طالبان در بدل رهایی خبرنگار افغان خواهان آزادی دو زندانی دیگر خویش بودند که دولت افغانستان جواب مثبت نداد و بر علاوه با سخنان تحریک آمیز مقامات دولتی به ویژه وزیر خارجه زمینه قتل خبرنگار افغان بیشتر فراهم گردید. سرانجام 19 حمل سال روان اجمل نقشبندی به قتل رسید و این عمل لکه ننگین بر دامان طالبان و مقامات دولتی به جا ماند که قیمت یک خارجی 6 طالب ولی برای یک افغان هیچ کاری نمیکنند.
حضرت مجددی رئیس کمیسیون " به اصطلاح" تحکیم صلح که وظیفه دارد تا طالبان اسیر را از زندان های افغان و امریکایی رهانیده و با تفویض تقدیر نامه راهی جبهات شان کنند، به خاطر نجات خبرنگار افغان اندکترین عکس العمل نشان نداد و حتی همدردی با خانواده مقتول را نیز دریغ کردند.
در مدت پنج ماه گذشته ده ها نفر اعم از داخلی و خارجی در چنگال طالبان افتیدند و در این اواخر 23 شهروند کوریایی که ظاهراً کارمندان یک موسسه خیریه مسیحی میباشند در مسیر راه قندهار و غزنی به اسارت برده شدند. اجازه تردد شهروندان خارجی خود سوال برانگیز است که چرا در ولایت ناامن کشور سفر میکنند؟ چرا پوسته های امنیتی از ورود اینها به مناطق ناامن جلوگیری نکردند؟ بعد از اسارت اینها دلالان دولتی با طالبان وارد مذاکره شدند، طالبان در بدل رهایی گروگان ها رهایی 8 زندانی خود را تقاضا نموده اند. به گفته معراج الدین پتان والی غزنی، دولت خواهان معامله با طالبان میباشد و فقط میخواهد که ابتدا زنها باید بدون قید وشرط آزاد شود. گفته های والی غزنی که در آرمان ملی مورخ 6 اسد نشر شده، مثالی از حکومت شایسته سالار حامد کرزی میباشد، وی میگوید "ما به مذاکرات تمایل داریم، کوریایی ها همه صحت و سلامت اند، طالبان یک تن بیمار آنانرا کشته اند". والی عزیز شما از این جمله تان چی مقصد دارید، آیا با وجود قتل یک نفر باز هم صحت و سلامتی کدام معنایی را ارائه میکند؟ والی غزنی همچنان در کنار مذاکره با وجودیکه اقدام نظامی علیه طالبان را رد میکند، از راه های عملی دیگری نیز خبر داده است، اما متأسفانه نگفته که کدام راه ها؟ اصلاً مذاکره یعنی چی و چرا؟ چرا حکومت به خاطررهایی شهروندان خارجی که خود مقصر اسارت خویش اند، اینقدر شتابزده میشوند که بالاترین مقام آن از معامله با طالبان صحبت میکند؟ آیا این بیشتر خود دامی و تلاشی برای رهای اسرا طالب نیست؟
جالب این جاست که رهبران افغان همیشه فرافگنی میکنند، یعنی همیشه کشور های همسایه را در قضایا دخیل میدانند، اگر چه دخالت بعضی از کشور های همسایه و غیر همسایه را نمیشود رد کرد مگر رهبران ما طبق عادت هر نقص شانرا غرض خارجی میدانند. طالبان دیروز یک تن دیگر از اسرا کوریایی را در اعتراض به تعلل دولت به قتل رسانیدند و وحید مجددی رئیس هیأت مذاکره با طالبان از تمدید دو روزه ضرب العجل طالبان سخن میگوید وی میگوید که دولت از طالبان خواسته تا دو روز مهلت بیشتر بدهند و هدف آنرا وقت کافی برای پیشرفت مذاکرات میخواند.
آیا مذاکره با طالبان سبب غرور بیشتر آنها نخواهد گردید؟ آیا در صورت رهایی زندانیان طالب، افراد طالب بیشتر به رهبران شان باور پیدا نمیکنند؟ قبلاً طالبان از هلمند و قندهار و بعضی مناطق نزدیک مرز پاکستان افراد را اختطاف میکردند ولی حال از غزنی و وردک ولایت همجوار کابل افراد را میربایند. برعلاوه 21 تن کوریایی، چهار افغان و یک آلمانی نیز در بند طالبان در ولایت وردک میباشند.
و در اخیر ضمن دعای خیر به تمام مردم صلح دوست جهان، امیدوار هستم که مقامات دولتی جهت رفع معضلات کشور از راه ممکن استفاده کنند و شهروندان خارجی هم از سفر های تفریحی، خودی و غیر مسوولانه در ولایات ناامن کشور خود داری ورزند تا سبب بروز بی اعتمادی میان دولت و مردم افغانستان که در زیر فشار خارجی ها تن به هر نوع عمل خلاف اصول و اساست سیاست و عرف میزند، نگردند.
قرار گزارشات دولت میخواهد با طالبان مذاکره نماید و این سبب قوت بیشتر طالبان حتما میگردد.